เหลือคณา

'เหลือคณา'

หรงเหยียน หรือจิ้งอันโหว  

เขา...คือเสนาบดีที่อายุน้อยที่สุดของราชสำนัก 

เขาต้องแต่งงานตามคำสั่งเสียของบิดา 

แต่ผ่านมาห้าปีแล้ว หลังสูญเสียบิดาและพี่ชาย

เขากลับไม่เคยส่งเกี้ยวเจ้าสาวไปรับตัวนางมาเลยสักครั้ง

เขายังคงใช้ชีวิตในฐานะ เสนาบดีที่อายุน้อยที่สุด ต่อไปเพื่อหาหนทางแก้แค้นให้บิดาและพี่ชายที่ตายจากไปอย่างไม่เป็นธรรม

สวี่ฟาหยาง 

นาง...คือบุตรสาวคหบดีในเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง 

ในนอดีตบิดานางบังเอิญเคยช่วยเหลือบิดาหรงเหยียนไว้ 

ทั้งสองจึงแลกเปลี่ยนสัญญาหมั้นหมายกัน

ต่อมาเมื่อนางอายุสิบห้าก็ได้แต่งงานกับหรงเหยียน

แต่...รอแล้วรอเล่า เกี้ยวเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวก็ไม่เคยโผล่มา

สวี่ฟาหยางตัดใจได้นานแล้ว และคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้พบสามีในนามผู้นั้น

  นางตั้งใจว่าจะ ต่างคนต่างอยู่กับเขาไปเช่นนี้

หากไม่เพราะวันหนึ่งนางบังเอิญ งม ชายใบ้ผู้หนึ่งขึ้นมาจากน้ำได้

ทำให้คำว่า ต่างคนต่างอยู่ ระหว่างนางกับเจ้าสามีนั่นใช้ไม่ได้อีกต่อไป

_______________________________________

ท่านโหว VS น้องหยาง 

“ต่อไปหากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เจ้าจำไว้ว่าต้องรีบหนีไปทันที อย่าพาตนเองเข้าไปเสี่ยง แม้เจ้ามีฝีมือแต่ศัตรูอาจมีฝีมือไม่ต่างกัน นอกจากนี้ข้ายัง...”

หรงเหยียนห่วงใยนางจากใจ จึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ซ้ำ ย้ำให้นางรีบหนีเอาตัวรอดอย่าได้เสี่ยงชีวิตเพื่อเขาหรือใคร พอคิดถึงภาพเมื่อครู่ตอนนางก้าวออกมาช่วยชีวิตเขาไว้โดยไม่สนใจความปลอดภัย ภาพนี้เกรงว่าคงประทับฝังแน่นในใจเขาไปอีกนานเท่านาน

เขาพูดไปสักพักจนรู้สึกว่านางเอาแต่นิ่งเงียบไม่ตอบโต้ เขาเงยหน้าสบตานางด้วยความรู้สึกเต็มตื้น ก่อนถามนาง “เจ้า...คิดอะไรอยู่หรือ?”

“คิดว่าในเมื่อท่านสั่งเสียมากมายเช่นนี้ เมื่อใดจึงจะบอกข้าว่าท่านเจ็บหนักใกล้ตายและตั้งใจมอบมรดกอะไรให้ข้าบ้าง ข้าเป็นคนมักน้อยไม่ขออะไรมาก ขอเงินสักห้าหมื่นตำลึง ที่ดินสักสองสามผืน บ้านอีกสองสามหลัง อ้อ...ยังมีกิจการร้านชุนป๋อ อาหารที่นั่นรสชาติไม่เลว อย่างไรท่านก็อย่าลืมมอบให้ข้าด้วยแล้วกัน”

หรงเหยียน “....”

_____________________________________

ผัวเมียคู่นี้เค้ารักกันแหละดูออก ^^